Burgers van Zuidoost mogen van de gemeente in 2022 het bedrag van 900.000 euro uitgeven aan activiteiten, die wij, burgers, nuttig vinden. En die overdracht vindt ook in andere stadsdelen plaats, waar met deze buurtbudgetten net zoals in Zuidoost al een paar jaar werd geëxperimenteerd.

En dit zijn natuurlijk hele merkwaardige zaken, want zij, de gevers, de door ons gekozen politici, hebben wij juist gemachtigd dat door ons verdiende geld op een goede manier te besteden. Waarom krijgen we nu geld terug, dat wij niet geëist hebben. Waarom spelen zij opeens Sinterklaas van onze centen. Zijn wij opeens bedelaars geworden en mogen wij nu met 90.000 inwoners in Zuidoost voor eenieder van ons een tientje opeisen?

Nee, dat mogen we niet. Wij moeten eerst per buurt, – bijvoorbeeld de G- of K-buurt in Bijlmer Oost of Reigersbos in Gaasperdam -, gaan vergaderen. Waaraan gaan wij dat geld besteden en wie zijn wij? Worden we uitverkoren of kunnen we gewoon een vinger opsteken. We kunnen inderdaad gewoon een vinger opsteken, zoals die 50 bewoners deden, die 8 december jl. in een soort zoom bijeenkomst nadere info over de buurtbudgetten kregen. Geen idee wie ze allemaal zijn.

De gemeente geeft dus toe, dat ze faalt: ze organiseert te weinig dingen die wij leuk vinden. Wij krijgen daarom in Zuidoost beslisrecht over 900.000 euro, naar evenredigheid over onze buurten en wijken te verdelen. Dit heet het bevorderen van de democratie. Tegelijk wil de gemeente graag dat wij buurtbewoners met elkaar om de tafel gaan zitten en samen dingen gaan doen, zodat onze saamhorigheid vergroot wordt. De samenlevings gedachte zogezegd, waarin wij elkaar vinden om een mooie, lieve, elkaar helpende gemeenschap op te bouwen.

In onze buurten is echter weinig of geen structuur. We hebben geen organisatie voor ons allen, we hebben geen buurthuis waar we samen komen, we hebben niet hetzelfde geloof, inkomen of afkomst. We vinden elkaar ook niet als stemgerechtigde leden van een woningbouwvereniging, want die zeggenschap is de huurders afgenomen. En we hebben geen idee wat al die buren wensen en daar is ook geen enkel onderzoek naar gedaan.

Tenslotte hebben we ook niet zoveel te vertellen. We kunnen die 900.000 niet opeisen en bijvoorbeeld zeggen: stop dat bedrag maar in een functionerend buurthuis (die er dus niet is), geef het aan de armen of het onderwijs aan onze kinderen. We moeten bovendien het gegeven bedrag per buurt opmaken, bijvoorbeeld 119.000 voor de G-buurt in de Bijlmer en dat moeten we voor eind volgend jaar uitgeven. 8% daarvan is voor burokosten, zoals vergoeding organisatoren. We zijn bij onze plannen ook gebonden aan allerlei voorwaarden, zoals het kweken van saamhorigheid. De plannen moeten uiterlijk april ‘22 rond zijn en ambtenaren hebben voor 1 juli ‘22 niet besloten of ze onze plannen goedkeuren. Het geld moet daarnaast voor 1 januari 2023 besteed zijn. We blijven zo gevangen in het gemeentelijk beleid. We komen niet verder dan eenmalige projecten, die gezien het budget en de ongetwijfeld velerlei wensen allemaal kleinschalig blijven. Als we het anders willen moeten we in opstand komen.

Het geld zal uiteindelijk verdeeld worden door die paar burgers, die van de hoed en rand weten, al wat plannen hebben klaar liggen en met de ambtenaren overweg kunnen. De K-buurt is daarvan een mooi voorbeeld. Zie wat het clubje daar (K-1104) de afgelopen paar jaren gerealiseerd heeft met het eerste buurtbudget, 250.000 euro indertijd, dat in de Bijlmer werd uitgedeeld. Voor zover wij weten kwamen er extra tafels en banken in het maaiveld, werden laad- losplaatsen verbeterd, kwamen er meer sportveldjes bij de speeltuin, kreeg de speeltuin oppasmoeders en verschenen er borden, dat wij nu de K-buurt betraden. Het werd allemaal georganiseerd door een aantal actieve bewoners en er werd veel gepubliceerd, al is niet bekend hoeveel mensen ze bereikten.

In de G-buurt, die indertijd ook zo’n buurtbudget kreeg, ook 250.000 euro, waren er slechts een paar mensen in charge. Die schreven een beroerd plan en organiseerden een paar feestjes. Een van hen plunderde de kas. Met de buurtbewoners werd nauwelijks een letter gecommuniceerd. Ze weten ook niet hoeveel geld er nog in kas zit. Lokaal, politiek bestuurder De Jager kan daar blijkbaar niet mee zitten.

Foto: Ooit kenden we buurthuizen en wijkopbouworganen zoals de SWOB (zie foto) waar bewoners samen kwamen om eigen wensen voor buurt en wijk te bespreken en vast te stellen. De instelling van het stadsdeel heeft daar een einde aan gemaakt.