Nu ruim twee jaar probeert de gemeente Amsterdam met een masterplan ervoor te zorgen, dat elk Bijlmerkind over 20 jaar evenveel kansen krijgt als een kind uit bijvoorbeeld Amsterdam zuid. Om dit te bereiken wordt het masterplan niet alleen gedragen door de gemeente (en ons stadsdeel) maar ook door andere zgn stakeholders als de Bijlmer Arena, Rochdale, het onderwijs en de politie. Er werd een programma geschreven en een club mensen in dienst genomen om de boel op poten te zetten. De leiding kwam in handen van Saundra Williams. En zij stapte 25 mei jl. onverwacht op. Aan de mensen met wie ze werkte liet ze tijdens een besloten bijeenkomst weten, dat “het tijd is om toe te werken naar een nieuwe werkpraktijk, waarbij de systemische werkwijze ruimte maakt voor de inbreng en het eigenaarschap van de leefwereld. Daar hoort ook een andere organisatorische inbedding bij “

Anders gezegd: Saundra meent dat het masterplan alleen kans van slagen heeft als het volk meer directe zeggenschap verwerft bij alle overheidsorganen. En dat riekt eigenlijk naar een nieuwe staatsvorm. Tja, dat kan lang duren. We zullen het nog jaren moeten doen met allerlei organisaties en instanties, die eigen belangen en ideeën voorop stellen, en er niet vanuit gaan, dat er straks, over 20 jaar, geen kind zal zijn, die in armoe geboren wordt en kansloos de wereld in wordt gestuurd. Dat is ook hun probleem niet.

Het masterplan is dus vooral bedoeld om goede intenties te laten zien. Er wordt niemand op afgerekend als dromen en verlangens niet worden waar gemaakt. Tegelijk is zo’n plan noodzakelijk om de boel toch weer een beetje vooruit te helpen en aan het werk te blijven.

Wat Saundra en haar club uitvoerden was ondertussen alleen bekend binnen haar eigen speelveld. De Bijlmer leefde niet mee, zullen we maar zeggen. Er waren vele projectjes en kleine succesjes, maar er werd nauwelijks met de leefwereld buiten haar club gecommuniceerd. Het masterplan was vooral onzichtbaar en dus was het gisteravond heel rustig op de publieke tribune, toen het stadsdeelbestuur over de kwestie vergaderde. Ze waren met z’n tienen en brachten vooral loze praat naar buiten en de erkenning dat zij er ook niet zoveel van wisten, van wat de afgelopen jaren rond en door dat masterplan gebeurd was.