Natuurlijk is het ‘oorspronkelijke’ Kwakoe Festival gekolonialiseerd door stadsdeel Zuidoost, zoals het stadsdeel heel veel (welzijns)organisaties van hun zelfstandigheid beroofd heeft. In naam van de kwaliteit, in naam van de efficiëntie, maar in werkelijkheid natuurlijk vanuit een onbedwingbare bedilzucht en de marketing van Zuidoost. En een andere reden was, dat Blaka Foto structureel zijn machtspositie in het stadsdeel moest vergroten.

In die zin heeft het Stadsdeel veel gedaan voor de zelfontplooiing van Surinamers, met dank aan ook aan Hannah Belliot, de eerste zwarte leider van ons Stadsdeel, die vandaag in Het Parool oproept om ter wille van die zelfontplooiing het festival terug te geven aan de Afro-Surinamers, waarbij ze het blijkbaar voor lief neemt, dat ze andere Surinamers op voorhand uitsluit. Grappig is ook dat in Suriname gerept wordt over drie soorten Afro-Surinamers. De organisatie Anda Suriname benoemt op zijn website de westerse Afro-Surinamers, ofwel afstammelingen van Afrikanen (met veelal gemengd bloed), ook bekend als creolen, die zich vooral op de internationale dan wel westerse samenleving richten; de traditionele Afro-Surinamers, die ook worden aangeduid als marrons of bosnegers; en de wereldburgers van Surinaamse afkomst.

Het is onduidelijk welke groep Belliot in gedachten heeft, maar ze sluit zich in ieder geval aan bij de groep Afro-Surinamers, die vroeger hun zomerhossel op Kwakoe hadden en vooral via Radio Mart (Glenn Godfried) hun gal spuien over het gedrag van het stadsdeel. Zij spreken over het verkwanselen van een erfgoed, waarmee ze gezien het verleden van het festival alleen maar die collectieve hossel (althans voor enige tientallen van hen) kunnen bedoelen. Kwakoe was de perfectionering van hosselgedrag, cliëntelisme en gunst voor een gunst, waarbij iedere betrokkene wist dat iedereen de zaak en elkaar aan het besodemieteren was, inclusief het Stadsdeel, dat jaar jaar na jaar naar betaling van zijn rekeningen kon fluiten. En het Stadsdeel liet zich ringeloren, beducht voor de zwarte achterban en oh zo in zijn nopjes met een festival dat jaarlijks Blaka Foto en het Stadsdeel op de kaart zette met het grootste, multiculturele festival van Europa. Althans dat werd beweerd, tot twee jaar geleden duidelijk werd dat er nooit een miljoen bezoekers geweest kunnen zijn, maar hoogstens 250.000, een cijfer dat dit jaar dankzij het meetinstrument van de kaartverkoop omlaag ging naar gemiddeld 25.000 bezoekers per weekend (waarvan er in het verleden zes waren).

Nee, Kwakoe deed niets aan zelfontplooiing, waarvan ook allerlei reacties getuigen die Surinamers nav Belliot’s uitlating op de site van Waterkant hebben gezet, een website van een gelijknamige krant uit het moederland. Kwakoe was zelfs zo slecht in zelfontplooiing dat het niet doorhad, dat het door al zijn financiële malversaties het einde van een erfgoed over zichzelf afriep.

Wellicht ware het voor de zelfontwikkeling van de Afro-Surinamers nog beter geweest, als het stadsdeel simpelweg had geconstateerd, dat ze het niet konden en er dus geen vergunning en geen festival meer zou komen. Kolonialisering roept tegenkrachten op die vooral veel negatieve energie en tijdverlies opleveren en niemand meer doet bezinnen waar het werkelijk om zou moeten gaan. Maar als we allemaal blij zijn met een goed georganiseerd feestje, is het natuurlijk ook goed.