De Volkskrant bericht vandaag over het Masterplan voor Zuidoost, dat Halsema cum suis heeft opgesteld om Zuidoost opnieuw te laten bruisen. Ik herinner me een bruisende Bijlmer uit de jaren ‘80, toen het idee van sloop manifest werd. Maar Halsema spreekt nu over een Brooklyn voor Amsterdam en dat idee werd de afgelopen jaren nogal eens geopperd door het zwarte volksdeel van jong Bijlmer. Het Brooklyn van nu (de transformatie van een oude volkswijk in NY) is het hippe Soho en Little Italy van New York uit de jaren ‘70: vol artistieke jongeren van allerlei pluimage en geboortegrond, die droomden van mooie carrières. En dat bestaat allang niet meer. Geld maakte er korte metten mee. ‘Brooklyn’ in Amsterdam hoorde bij de Jordaan en de Pijp en verplaatst zich nu al jaren naar oud Noord. In de Bijlmer vindt je tenslotte geen oude stad met nostalgie, geen goedkope pandjes voor allerlei bedrijvigheid en alle goedkope huizen (sociale huur) zitten vol met mensen, die nergens anders heen kunnen. Daar komen er ook steeds minder van. Buitendien horen de Bijlmer appartementen uit de jaren ‘70 en ‘80 bij de beste woningen die Amsterdam te bieden heeft, ruimschoots gesitueerd in soms overdadig groen.

Met een bruisende Bijlmer cq Zuidoost lossen we de problemen ook niet op, want die horen als vanouds bij de Stad van Aankomst, die de Bijlmer in de jaren voor 2000 werd. Het gaat bovenal om armoe en alle oorzaken en effecten daarvan: bijstand, lage lonen, schulden, te weinig scholing, laaggeletterdheid, geweld en criminaliteit. 35% van de kinderen heeft daarmee te maken. En je vindt ze volgens Halsema c.s. vooral in Gravestein en Geldershoofd, het voormalige Gliphoeve, in Holendrecht en Venserpolder.

De aangeleverde oplossing is meer hulp, meer begeleiding, meer scholing, meer maatschappelijk begeleiding en meer werk natuurlijk, voor al die ouders, vaak alleenstaande (kind) moeders, en hun kroost. Het is de oude riedel, ooit al beschreven door het Bijlmer Platform van een PvdA-clubje onder leiding van Wouter Gortzak, Hannah Belliot en Elvira Sweet. Het plan verscheen eind jaren ‘90 tijdens de hoogtijdagen van het Zwart Beraad en daar bleef het bij.

De ultieme doelstelling is nu dat kansarme kinderen even kansrijk worden als de kinderen uit de zogenaamde betere milieu’s. Ik vrees dat daarvoor ook ingrijpende sociaal-economische veranderingen nodig zijn, die door een partij als de PvdA hartstochtelijk worden uitgedragen. Wat te denken van een drastische verhoging van bijstand en minimumloon, zodat een alleenstaande vrouw niet langer gedwongen wordt een (extra) kind te nemen, omdat er dan meer kinderbijslag komt en de verwekker je tijdelijk geld en cadeautjes geeft. En waarom geen buurthuizen die voor kind en ouder als een tweede huis fungeren, waar je zeker als kind altijd welkom bent, al was het maar voor een aai over je bol en een plek om eventueel samen met een ‘oom of tante, zus of broer’ je huiswerk te maken.