De Bijlmer Vernieuwing, die in 1992 startte, was in de eerste plaats op het idee gegrondvest, dat de grootaandeelhouder van de wijk, woningstichting Nieuw Amsterdam, alleen kon overleven met een forse sloop van de uniforme pracht en vervangbouw in kleinere appartementen-gebouwen en liever nog rijtjes eengezins aan straatjes met parkeer-gelegenheid. Doel: behoud van de aanwezige middenklasse, die anders een eengezins buiten de wijk zou betrekken; het vergroten van die middenklasse met mensen van elders; en dus ook: het drastisch verminderen van het surplus van huurtoeslag-trekkers, die welk bedrijf of voorziening nauwelijks enig rendement brachten en eerder verliezen op allerlei niveau´s deden oplopen. Men besloot tweederde van de nieuwbouw te reserveren voor premiehuur en koopwoningen in diverse prijsklassen. Zo´n 6,5 duizend hoogbouw-appartementen werden gesloopt, die door zo´n dikke 7.000 nieuwbouw-woningen vervangen zouden worden, maar met dank aan de recessie en de niet overstelpende belangstelling voor koopwoningen in de Bijlmer, is dat aantal nog lang niet gehaald.

Vanzelfsprekend werd het economisch belang opgetuigd met een nog mooiere doelstelling: de vervanging van het eilandenrijk der diverse, arme migrantengroepen door een nieuwe samenleving, waarin mensen betrokken zouden samenleven, alsof armen dat niet kunnen, en waarin de intellectueel, economisch en kultureel beter toegerusten de samenleving op hun schouders zouden nemen om die een sprong voorwaarts te doen maken, waar naartoe bleef echter geheel onduidelijk. Voor hen kwamen ook mooie voorzieningen, gesubsidieerd uit potten van Europa en het Nederlands grootsteden-beleid, zoals het BijlmerParkTheater, een opgetuigd Centrum voor Beeldende Kunst, Imagine IC, ZO! Cultuur, waarbij laatste 2 eveneens dienden als empowerment-kanaal voor stijgers uit de armoe. De opklimmenden werden ook verrast met een No Limit, een vrouwenhuis en het Cultureel Educatief Centrum, gehuisvest in stralend nieuwe gebouwen.

Al deze inspanningen hebben tot heden een nieuwe coterie opgeleverd, een piepkleine elite van blanke en Afro-Surinaamse cultuurminnaars van een zekere leeftijd, die hun eigen feestjes organiseren, in en rond het Centrum voor Beeldende Kunst, en ook graag te gast zijn in het BijlmerParkTheater, zoals afgelopen zondag 5 mei met een manifestatie rond Kid Dynamite, de bijnaam voor de Afro-Surinaamse jazzsaxofonist Lodewijk Parisius, die vanaf de jaren ´30 tot in de jaren ´50 enige bekendheid in Amsterdam genoot en naar men zegt de eerste was, die jazz vermengde met kaseko, de Surinaamse dansmuziek. Helaas speelde er geen nieuwe Kid op het lieve podiumpje dat vanwege 5 mei midden op het immense, armoedige Anton de Komplein was neergezet. Een 20-tig man publiek en in hun rug een keurig afgezet veld voor straatvoetbal, zonder ceremonymaster, zonder publiek. Waar waren de west-Afrikanen, de noord- Afrikanen, de Hindoestanen, de blanke Nederlanders, de Antillianen, de Polen, de Zuid-Amerikanen? Waarschijnlijk thuis, in de stad of de kerk.