In haar onlangs gestarte verkiezingscampagne voor de gemeenteraads-verkiezingen van 2014 roffelt D66 stevig op de trom van lokale politiek. Daar begint onze betrokkenheid bij de samenleving, daar zetten wij burgers onze eerste stap in het beter en mooier vorm geven van hetgeen wij noodzakelijkerwijs met elkaar delen. Wij burgers zijn evenwel geen partij als het bijvoorbeeld om het beheer van de Jaap Eden Baan gaat, hoezeer wij schaats liefhebbers ons ook verenigen. Tussen ons en een voor ons aangenaam beheer staat een stichting, die alles mag doen wat wij fout achten en de gemeente die haar met subsidie in leven houdt, vindt het niet haar taak de stichting te verplichten met ons zaken te doen. Onze rol is die van de consument, en die van stemmer. En dat is onze eigen schuld, want ooit hebben wij daarmee ingestemd. Wij laten ons graag vertegenwoordigen.Op Stadsdeelnivo hebben wij op een enkeling na zelfs nooit de vergaderingen bezocht, waarop politieke partijen hun programma’s samen stellen en evenzo min controleren wij de partij van onze keuze of die zijn programma wel uitvoert, zoals ons voor de verkiezingen beloofd was. Wij zwijgen en formuleren niet wat wij willen. Daar zijn zij voor die om welke reden ook politicus wensen te zijn. En wij schoppen tegen hen aan. Zo verlangen wij dat anderen dan wij niet zo hufterig zijn en niet langer ons woonplezier vergallen door het door ons gewenste, schone milieu te vandaliseren en te vervuilen. Wij wensen vooral ongestoord en veilig te wonen. En daar moeten zij, de politici, voor zorgen.

En dan doet zich de paradoxale situatie voor, dat wij, die niet wensen op te treden, door politici gevraagd worden onze burgerzin te tonen door te participeren in door hen en hun ambtenaren bedachte oplossingen, zoals Vogelaarwijken, Krachtwijken en Prachtwijken. Bakken met geld worden voor ons klaar gelegd voor leuke, door hen goed te keuren, ideetjes om de sociale cohesie te vergroten. We hoeven alleen een beetje tijd te investeren en als we het handig aanpakken gaan we er als organisator ook nog geld aan verdienen. In Zuidoost noemen we dat een hossel of een voucherproject. En ondanks de goedkeuring die we behoeven, is bijna alles goed wat we bedenken, want niemand heeft enig idee hoe je mensen, die elkaar niet willen kennen en zich het liefst in eigen familie of groep opsluiten, zover zou kunnen krijgen dat zij de verantwoordelijkheid voor het leven buiten de deur met elkaar ter hand willen nemen. En dus doen wij een bbq, een sportevenementje, een bandje met eetkramen en nog zo wat van die leuke eenmalige dingen, en zien vervolgens onaangedaan toe, dat het ‘volk’ eigenlijk niet geïnteresseerd is. En we vinden het ook niet erg, dat al dit soort populistische activiteiten mislukken, zoals ook geconcludeerd door onderzoeker Vasco Lub (zie De Volkskrant van vandaag).

Als we wat willen, zullen we zelf het heft in handen moeten nemen, met eigen geld en inspanning, zoals onze voorouders deden met de speeltuinvereniging. We moeten verantwoordelijkheid nemen en die opeisen. Bezoek dus de komende tijd een ledenvergadering van D66, een andere partij mag ook. Raap het rondslingerende vuil op, lach naar je buurman, bel de politie als er iets niet in de haak is, en zoek een krachtwijken-vergadering alleen om daar te eisen, dat het geld niet langer verdwijnt in sociale hossels. Ik denk niet, dat we het zullen doen. De sociale cohesie is niet van ons