Het wordt een mooie vraag aan premier Rutte. Mag de koningin een lied meezingen, dat uitgelegd kan worden als het vragen van vergiffenis voor de zonde die slavernij heet. Presentator Guilly Koster was er in ieder geval op het Keti Koto Festival in het Oosterpark heel gelukkig mee: “We hebben spijt en berouw gehoord van de vice-premier en de burgemeester, maar geen excuses, maar gelukkig was daar die koningin die Redemption woord voor woord mee zong.”
Redemption werd gezongen tijdens de officiële plechtigheid, helaas door niet zulke bekwame zangeressen, maar dat maakte niet uit, Humberto Tan zakte evenzo door het ijs als presentator. Hij wilde het blijkbaar clean doen, zonder heftigheid en gedragen deftigheid, maar vond de juiste toon niet. Hij deed een gladde presentatie alsof hij op een beurs stond, maar gelukkig maakte de winti-priesteres veel goed.
Redemption is overigens een raar woord, het heeft te maken met terug kopen en losgeld, met verlossing, vergiffenis en absolutie van zonden. In het nieuwe testament: god die de zonden van je overneemt om je verlossen; in het oude testament : geen losgeld vragen van je slaven als je ze de vrijheid geeft. Maxima zong de gospel in ieder geval woord voor woord mee, en als Argentijnse weet ze natuurlijk waar ze over heeft.
Ze moet ook met enige ironie gekeken hebben naar die dame op de officiële, eerste rij, die zich als het snoepje van de gebeurtenis had gekleed, in blauw, blauw, blauw, gepropt en wel. En dat namens Noord-Holland. Noord-Holland? Ja, die hebben ook een koningin, maar wat ze daar in het Oosterpark te zoeken had, geen idee. Omdat Amsterdam in Noord-Holland ligt? Dat moet ’t zijn.
In het Oosterpark wachtten we minuten en minuten op Aptijt, een Surinaamse feestband, maar die kwam niet. Niemand die het waarom vertelde, twee uur lang niet. En het was druk voor het hoofdpodium, waar een Hindoestaanse meneer zich mijn vriend waande. Hij gaf me een bier en snoepjes, en klaagde over Kwaku waar je straks moest betalen, omdat die Nederlanders het festival hadden overgenomen. En dus nodigde hij mij en andere omstanders uit voor de 27ste juli in het Rembrandtpark, daar kon je je eigen drank meenemen.
Een omstander kende ik: een Surinaamse vrouw met een rode hoofddoek, een slanke kotomisi en een bruin ribfluwelen jasje. Nou ja, kennen. We kenden elkaar, geen idee waarvan en wat haar naam was. Maar ooit in de Bijlmer ontmoet en lol gehad. Ze bleek een fan van Morgan Heritage, de Jamaicaanse reggaeband die vanaf 20.00 uur optrad: vier zonen en een dochter, 5 van de 29 kinderen van een Jamaicaanse reggaestar, Denroy Morgan, dikkerdjes alle vijf, bezig met het erfgoed van papa, op tournee door Europa, want er was een nieuwe plaat: Here Come The Kings.
Ik zei tegen haar, mijn kennis, dat het nogal beroerde reggae was, met weinig ritme en charisma. Ja, zei ze, en ze lachte en schreeuwde hoi, hoi, danste en stak haar rechterarm alsmaar omhoog en haar man had de mobiel in de hand en filmde het hele concert. Er gingen vele armen omhoog, maar niemand ging verder uit zijn bol.
En toen was het afgelopen en metrostation Wibautstraat afgesloten.
MetroindeBijlmer 