De Bijlmer, Zuidoost zo u wilt, is groots in zijn kleinheid.  We hebben een jaarlijkse Uitmarkt en slechts een regulier podium (pje). We hebben ook als enige Amsterdamse wijk (of Nederlandse gemeente zo u wilt) een bronzen beeldje ter nagedachtenis aan de voetballers, die vielen tijdens de vliegtuigramp bij Paramaribo. En sinds kort hebben we een maaiveld, dat niet langer een grasweide met wat bomen en planten is, maar op gewaardeerd werd tot een echt park met een eigen naam, op een bord, aan een paal: het Professor Joop van Stigt Park. Joop van Stigt was een architect, die een paar jaar geleden overleed en beroemd werd om zijn restauratiewerk (bijv. het gebouw De Zwijger), om zijn vergaande koppigheid en eigenwijsheid, en om zijn ontwerp voor de Bijlmer appartementencomplexen Gouden Leeuw en Groenhoven, ten oosten van metrostation Ganzenhoef en ten noorden van de Bijlmerdreef.  Van Stigt gaf zijn deel van de Bijlmer de vorm, zoals die ooit door Stadsontwikkeling en Nassuth bedacht was, en gaf de woning een grote vrijheid van indeling.  En daar zijn de eerste bewoners van genoemde complexen, in eerste instantie bedoeld als premiehuur, maar bij oplevering omgezet in koop, hem nog altijd dankbaar voor, net zoals vele kopers die later kwamen.  Dankbaar omdat ze in een ander stukje Bijlmer wonen, met in kleine meerderheid een nog altijd een zeer keurige, blank-Nederlandse bevolking, een opgepoetst en veilig buurtje, met volle garages, en ‘achter zich’ een deel van de Bijlmerweide, waar zij met succes een woonwagenkamp en andere bebouwing wisten weg te houden.  En tussen beide complexen in dus dat maaiveld, zoals je ze ooit overal in de Bijlmer hoogbouw vond, maar bij de onthulling van het naambord hoor je opeens dat dit maaiveld uniek was en is vanwege zijn bankjes en de verbinding die het vormt tussen beide complexen. Gezwam dus, zoals het ook volstrekte waanzin is om een deel van het Bijlmer-maaiveld tot een park met een naam te benoemen. Vanwaar deze snobistische behoefte aan exclusiviteit. Het zal mede het gevolg zijn van politiek opportunisme, met als consekwentie ook twee toespraken: een van de VVD-er Jaensch en de tweede van de Groen Linkser Vyent, de enig donkere persoon in het gehele gezelschap.

Er was gelukkig meer opportunisme, want we kregen er ook nog een openbaar spreekgestoelte bij, een stuk boom uit de bossen van Suriname, bewerkt en beschilderd door Abu Kanu, een Bijlmer-ambachtsman, afkomstig uit Sierra Leone, en opgedragen aan een 30 jaar geleden gestorven dichter en declameerder, die zijn kunst vooral inzette voor een nieuw, marxistisch links Suriname onder leiding van de creolen (afro-surinamers zo u wilt) en het schopte tot onderminister van cultuur tijdens de eerste regeerperiode van bevel Bouta. Zijn naam “R. Dobru” ofwel Robin Ravales, beroemd geworden door het kromme nationaalgedicht ‘Wan Bon’ (één boom), dat het creoolse volk gelijk hijzelve gaarne ten gehore bracht.  Zo ook de creoolse mevrouw Thalita Keerveld uit Venserpolder, die dit spreekgestoelte had weten te ritselen, en dat dankzij al haar vrienden werd gepresenteerd bij de opening van de eerste vergadering van het Cultureel Platform Zuidoost. Daarbij declameerde zij, gekleed in een prachtig afro-surinaams gewaad met bijbehorende toeter op haar hoofd, het nationaalgedicht ‘Wan Bon’ driemaal: eenmaal in een eigen versie, eenmaal in de versie van Dobru in het sranan, en eenmaal Dobru vertaald in het Nederlands.

Gelukkig slikte de vergadering het allemaal voor zoete koek. Het was ook te bizar. Zoiets verzin je niet en als je wel doet, krijg je het nooit voor elkaar, tenminste niet buiten blakka foto.  Bij ons kan alles. Bij ons wordt zelfs niet gegniffeld als blij wordt mede gedeeld dat het loeizware stuk hout door iedereen gebruikt kan worden die een mooi en bijzonder spreekgestoelte nodig heeft. Nee, dat hout gaat hoogstens nog een keer de deur uit, naar zijn definitieve opslag. Gelukkig maar, dan hoeft niemand ooit nog uit te leggen waarom mevrouw Keerveld opeens de vergeten dichter Dobru ging omhelzen en haar mesjokke plan ook nog kon uitvoeren.