Ooit was er in de Bijlmermeer een meneer Soochitsingh, die zich pandit noemde, een hindoe geestelijke, zeg maar. Hij had beginjaren ’80 de El Taibah moskee zien verrijzen en vroeg zich: maar wij hindoe’s dan, waar blijft onze mandir, onze religieuze verblijfplaats. Jaloezie sprak zeker een woordje mee en natuurlijk de macht van een kerkgebouw. Hij wist bij de politiek wat geld los te peuteren en vereerde architect Paul Haffmans, ook de ontwerper van de 1ste moskee en van de sociaal-culturele accommodatie Ganzenhoef (inmiddels allang gesloopt), met de opdracht om voor zijn gemeenschap een mandir te ontwerpen. En natuurlijk, wat dacht je, werd het een reuze mandir, met niet alleen religieuze ruimten, maar ook een hotelaccommodatie en andere verblijfsruimten, want van verre zouden de geloofsgenoten op bezoek komen. En toen wilde hij natuurlijk geld om dit pracht gebouw te realiseren. Of het rijk maar even over de brug wilde komen, maar die verwees minzaam naar de scheiding van kerk en staat, en naar het gegeven dat de moskee met eigen geld gebouwd was, hoewel, dat geld kwam vooral van een rijke, rechtse sjeik uit Pakistan, een kolonisator so to speak.

Onze brave Soochitsingh vond het geld niet en ervaarde nogmaals dat de hindoe-gemeenschap in Zuidoost in vele fracties uiteen valt, met allerlei eigen belangen. En van Soochitsingh hadden velen geen hoge pet op. De pandit zette in arren moede in de buitenlucht een hindoe-altaar met rode vlaggen neer, voorbij de achterkant van garage Gerenstein (zijn flat), en beidde zijn tijd.

Uiteindelijk was er een hindoe-club, die van het stadsdeel toestemming kreeg om bij Egeldonk een soort bouwhut neer te zetten, die zij mandir mochten noemen. De mandir bleef tot Egeldonk een 4-tal jaar geleden gesloopt werd en een groots nieuwbouwplan met laagbouw zich aandiende. De mandir sneuvelde, en de strijd om de nieuwe mandir barstte opnieuw los. Welke groep zou de mandir verwerven. Er meldde zich diverse groepen, en niemand wilde samen werken. Het werd nog spannender, met bemoeienis van hindoe-raadsleden in de stadsdeelraad, die hun eigen achterban hadden, en met PvdA-bestuurder Els Verdonk, die een hoofdrol opeiste. Uiteindelijk kwam er een stadsdeel-plan om de mandir te combineren met een commerciële kinderopvang, te situeren aan een pad nabij Abcoude, en onder regie van een exploitant. Financiën rond en problemen opgelost, zo was het eindoordeel der politiek, en Els Verdonk bezwoer dat de mandir nooit meer naar Egeldonk zou terug keren, zoals een groep, de traditionele, klassieke hindoes nog altijd hoopte. Die groep, de oude beheerder van de mandir, had ook de beelden der heiligen uit de mandir meegenomen en verplaatst naar het kantoor van een van hen op de begane grond van Grubbehoeve, waar ze ook op zondag bijeen kwamen.

De kinderopvang annex mandir kwam niet van de grond. De klassieken vochten als leeuwen om dat te voorkomen, want je kan iets heiligs niet combineren met iets commercieels. Vier jaren duurde de strijd en inmiddels is zo goed als zeker dat de mandir terug keert naar zijn oude plek bij het voormalige Egeldonk, waar de grond met dank aan de recessie en de economische teloorgang van Rochdale  nog altijd braak ligt. ‘God’ heeft gezegevierd.