Verborgen in een hoek en deels ommuurd door een dikke en hoge houten wand staan een zevental tv’s in verschillende grootte en uitvoering, overdekt door een groot hoofddoek van Afrikaans lijkende snit, met voor zich een stoel. Geen vingerwijzing van wat het is, geen persoon om te duiden, wel een tekst op de buitenkant van de houten wand: Utopian Union Multiculti plus wat namen.

We bevinden ons in het atrium van South East, het community-centrum voor Ganzenhoef en verder weg, dat vroeger door het leven ging als Cultureel Educatief Centrum Zuidoost. En nu alleen een wijk aanduiding als merknaam, in neon letters aan de buitengevel. South East riekt naar ZO!, nog zo’n merknaam zonder lading, een lege huls voor iets wat zich geen naam, geen identiteit wil geven. Marketing zonder visie en lef. Een nette, witte broek, met stijf gestreken vouw, dat reclame maakt voor een been dat niet gezien mag worden en ons tegelijk wil verleiden dat been te verheerlijken. Een been om in te bijten. Een plastic been.

South East dus, dat ook vroeger als CEC graag de kunst in het gebouw bracht om het vervolgens geheel aan zijn lot over te laten. Zelfs geen flyer voor de buurt. De kunst in het atrium wordt vooral niet gezien of slechts voorbij gelopen door roc-leerlingen met de mobiel voor zich uitgestoken om maar niets van het leven te missen.

Utopian Union Multiculti zijn zeven filmpjes van kunstenaars, zo vertellen op verzoek de twee conservatoren van deze expositie: Irina en Niki, een Russische dame van zekere leeftijd en een jonge vrouw uit Brabant met een grootvader uit de Oekraïne. Die kunstenaars zijn de buurt in geweest om bewoners te vragen naar hun wensdroom. Tja…  Onder hen een Indonesische activiste, die iets wil met Indonesië, Holland en het VOC; een Wit-Russische kunstenares, die ik nauwelijks kon verstaan, en Quilly Koster, de dikbuikige heer uit centrum Amsterdam, die wat aan rommelde in No Limit en het CEC.  Quilly wil wat iedereen wil: vrede op aarde. De filmende kunstenaars belandden ook nog bij een gezin uit de Dominicaanse Republiek. Dat heeft twee grote wensen: een miljoen in de Lotto winnen en terug naar het geboorteland. Tja…

In de filmpjes wordt ook gedanst door dikke dames en er wordt gezongen of er speelt een kind of er wordt een veelbetekenend beeld gemonteerd. Vaak geen idee waarom die performances en beelden door de interviews worden gesneden, maar ja, het wisselt lekker af en geeft een vermoeden van hogere bedoelingen. En geef toe: de interviews zijn bijna slaapverwekkend.  De hoofdpersonen lijken ad random uit een kleine kring van bekenden gekozen. Gelukkig één leuk verhaal, van een wat dikkige dame, die van haar man een jurk kreeg opgedrongen, maar de jurk nooit droeg, behalve als slaapjurk om haar man tevreden te stellen.

Dus als u geïnteresseerd bent: de expo draait nog tot in september. Ga op een dag dat de zon niet schijnt, want met zon zie je nauwelijks wat op het beeldscherm, en neem je eigen koptelefoon mee, want het gros van de koptelefoons is al verdwenen en zonder zo’n ding gaat het niet, want het geluid van de tv moet zacht, zo verordonneerde South East.

De foto bij dit artikel heeft niets met dit verhaal te maken. We vonden het onder Utopian Utopian op Facebook. Wel een mooie foto.