50 jaar Bijlmer. Gisteravond ging MetroMovies van start. Films en gesprekken rond het thema stad, met name dan de Bijlmer. Er was een spannende locatie bedacht: een nog onaffe tunnel bij het inrijden van de straks geheel overdekte Gaasperdammerweg, vlakbij metrostation Bullewijk. Het wordt aangeduid met een immens logo boven de luifel, dat was tenminste al af.

Daar zaten we dus, in de kou naar een discussie te luisteren, over van wie nou de stad is, een discussie, die maar niet van de grond kwam. Het woord participatie viel en dat meer dan een keer. Minstens 500 stoelen plus een tribune stonden gereed. Ze werden met enige tientallen bezet door de erfgenamen van white privilege. Nauwelijks bekenden. Zeker iemand uit Utrecht, want die sprak ik.

Achter de tribune werd met spuitbussen geschilderd. Er hingen ook wat doeken met figuren, waarom weet ik niet, vanwege de totaal beleving? en meer naar de uit/ingang mocht een dj zijn gang gaan. Het geluid drong de tunnel en discussie in. Bij hem ook de kramen voor eten en drank. Geen bier, want dat mocht niet van het stadsdeel, hoewel er daar geen bierverbod is. Wel twee bewakers die daar op moesten toezien en zich dodelijk verveelden, maar ja toch inkomen, dankzij datzelfde stadsdeel.

Dezelfde avond was het 2 km verderop, bij Ganzenhoef, in het atrium van het CEC heel gezellig. Een soort van besloten bijeenkomst, want nergens aangekondigd, met muziek en een show met koto missies (jurken die verhullen), hoofddoeken en andere hoofdbedeksels uit de koloniale tijd van Suriname, die allemaal dragers zijn van een heel eigen beeldtaal over de positie van de draagster, net zoals bij de oude dracht van Urkers en Staphorsters. Veel oude, Afro-Surinaamse dames in hun mooiste cultuur jurken, ongetwijfeld ooit bij de Surinaamse Vrouwen Bijlmermeer (SVB) binnen gestapt, die vele cursussen in hoofddoeken vouwen organiseerde, in een houten ruimte onder de garage van Grunder, waar nu dus het CEC staat. Vrouwen die ongetwijfeld ook ter kerke gaan bij de Surinaamse variant van het gereformeerde: de Evangelische Broeder Gemeente (EBG), naar de kolonie gebracht door Zwitserse predikanten. Zwaar doordesemd zingen over de nietigheid van de mens en de grootsheid van de wrekende god, wat ze ook kunnen, was er deze avond echter niet bij. Er was dansmuziek. En daar doen ze in Urk en Staphorst niet aan.