Als je op de website van stadsdeel Zuidoost het woord ‘hangvolwassene’ intikt, dan krijg je geen reactie. Toch schijnt er een nota van aanpak te zijn over het probleem van de hangvolwassene, zoals Zuidoost ze blijkbaar aanduidt. AT5 berichtte er zelfs onlangs over en interviewde een hangvolwassene op de Poort. Hij was niet zielig of verslaafd ofzo. Hij hing er gewoon rond, maar zat nog liever in bijvoorbeeld Podium Zo!, zoals wat jaren her toen het Kwakoe Podium was, direct gelegen naast de Poort, om daar met maten een borrel te drinken en een kaart te leggen. Zo! is echter voor de zalenverhuur, niet voor het probleem hangvolwassene, wat daar ook mee aan de hand is.

Hangvolwassenen zijn in ieder geval meestal hangmannen, dat weet iedereen. Kijk maar naar de oprit bij winkelcentrum Ganzenpoort, voorheen Ganzenhoef, tussen parkeergedeelte en verhoogd wandelgebied, de oprit naar links Albert Heijn en rechts café ’t Pleintje. Daar hangen bij mooi weer die mannen alledag, zittend op de muurtjes aan de zijkant van de oprit. En ze zitten en staan ook verderop, en ook op het terras van het café.  Heel veel mannen, sommigen al vanaf 8 uur in de ochtend als de bakker koffie gaat schenken, hoewel die bakker eigenlijk allang geen bakker meer is en zeker geen vaste openingstijd heeft. Het zijn mannen, die vroeger rondhingen in de sociaal-culturele accommodatie Ganzenhoef die het winkelcentrum vroeger rijk was onder de garage van Gliphoeve, in gedoogbarretjes als Aswo/Mokro, Siri en Ishos, en bij de sportzaal van Theo Islam. Later, toen het allemaal gesloopt werd, nam Theo zijn mannen mee naar het nieuwe buurtcentrum. En daar zaten ze elke dag te drinken en te kaarten, en een van hen kookte voor ze. En iemand anders kon de kantine van het buurthuis nooit meer in. En toen werd het buurthuis kunst- en cultuurcentrum No Limit en die kreeg een sjieke loungeruimte waar bijna niemand ooit zit.

De hangman staat buiten, met andere mannen. Hun zussen, hun moeders, hun vrouwen, hun bijslapen, hun oma’s, die komen voorbij lopen met een boodschappentas. Zij hangen niet. Zij koken, hebben een kinderwagen , werken en hebben soms een club om samen dingen te maken en daarbij wat te praten. Ze doen ook aan cultuur, dansen in klederdracht bijvoorbeeld. De hangman doet weinig anders dan praten en hoopt op een hossel, een snelle bijverdienste.

Onze hangman is meestal een Surinaamse man met meer of minder ‘negerbloed’, vaak al jaren werkloos en/of afgekeurd (of nooit anders), met weinig/geen diploma’s. En ooit had hij ongetwijfeld een job als banenpooler tot hij er de brui aan gaf en anders wel tot het moment dat de werkgelegenheidsregeling voor langdurig werklozen weer veranderde of geheel werd ingetrokken. Onze hangman heeft ook geen geld en zeer waarschijnlijk schulden. Niet zelden woont hij in bij zus, moeder of andere verwante.

Gelukkig is er voor onze hangman nog een klein paradijs. De Vrijbuiters heet dat, een volkstuinencomplex aan de rand van de Bijlmerweide, in de kom van de Elsrijkdreef/Provincialeweg bij de grens met Diemen. Ze hebben er een moestuin gehuurd voor een hut met stoelen, een aggregaat, een tv, een geluidsinstallatie; een platje met stoelen; een bbq-set. Het is hun Surinaamse erf waar ze hun vrienden ontvangen om mee te praten, bier te drinken, voetbal te kijken en te eten. En ze hebben ook planten in de grond, de een meer dan de ander, soms geen, en soms alleen als maskerade.  Sommigen met baan betalen huur, de anderen niet. Een enkeling verkoopt drank en wiet. Samen vormen ze een soort vrijstaat van erven.  We weten niet of de Zuidooster politiek ook hen schaart onder problematische hangvolwassenen. We weten wel dat hun activiteiten de toets van het bestemmingsplan Bijlmerweide kunnen doorstaan. Ze staan geboekt als recreëren in het groen. En zo is de definitie van een volkstuin keurig opgerekt, maar dat maakt de hangman nog geen tuinder.