Daar hangen ze dan: open gewerkte ‘ballen’ ofwel om precies te zijn, de juiste geometrische aanduiding is in het Duits dodekaeder. Ze zijn groot en klein, de meesten  in het wit, een enkel in het zwart, en ze hangen in de doorloop van het gebouw Nieuw Amsterdam, verbinding tussen Poort en Hoekenrode. Tja, het hadden ook andere ballen kunnen zijn, echte ballen, wit of met een kleurtje als bij een omgedraaide staanlamp, met ook een lampje erin. Vlaggetjes hadden ook gekund, aan vele lijntjes van links naar rechts, met tussendoor wat feestverlichting, zoals je in monumentale winkelstraten wel eens ziet. Of achter elkaar gehangen langwerpige doeken in dieprood oranje of azuurblauw, die zachtjes ritmisch bewegen in een mechanisch voorgebracht briesje.

Maar deze open ballen hebben dus een voordeel. Ze zijn transparant. Het doorzicht wordt behouden. En dat is mooi in deze tijd, waarin transparantie alom wordt geëist, net als sociale veiligheid. We willen het idee van controle ter beteugeling van onze angsten, maar echt weten doen we niet, want zij die transparantie namens ons verordonneren, zij leggen daarmee een rookgordijn over alle zaken die wij niet meer zoeken. Wij leven in hun glazen huis. Zij zien ons, wij hen niet. Wij zitten ook achter het bureau, daar boven die poort, in die glazen stolp. We zijn openbaar, maar niemand weet wat wij daar doen. Maar het geeft vertrouwen dat wij zo zichtbaar zijn. En soms verlang ik, zoals nu naar die lage, lange spoortunnel bij de Planciusstraat, vlak voor Westerpark, met zijn vuile, wat donkergele wandtegels in het grijzige, vale neonlicht. Gewoon een tunnel waar het wat unheimisch is. Geen versiering aan het plafond om klanten tevree te houden.