In een nieuwe kerk was er dan ‘eindelijk’ die grote overzichts-expositie van die voormalige kolonie ofwel een stuk land overzee waar geld te halen was als je gelijk Qatar arbeidskracht ronselde, dat waar ook ter wereld voor de laagst mogelijke prijs gekocht kon worden. Een lap grond die mede in de stijgers werd gezet door uit Spanje en Portugal naar Holland gevluchte Joden, die daar ver weg eigen baas wilden zijn. Een land dat zich ontwikkelde met vrolijke schuin-marcheerder muziek – geknoopt uit winti, blaaskapel en kerkorgel – en na zijn onafhankelijkheid een moordenaar de sjerp van grote Baas Bevel omhing. Een land dat diploma’s in gouden lijsten vatte met garanties voor de toekomst. Een land dat vooral in Nederland woont.

Toen ik er was, was het best druk, vooral met die Hollandse gepensioneerden die hun dagen vol proppen met leuke uitjes en bezienswaardigheden en bijna elk museum overeind houden.

Het is een nogal rommelig ingerichte expo van veel weetjes en slecht leesbare teksten, veel niet zulke grote foto’s, veel van alles willen vertellen – van de Joden tot de vlinders en de winning van bauxiet – tot je het wel hebt gehad, zoals mij gebeurde. De expo is keurig en correct, maar slaat niemand voor z’n bek, overdondert niet. Geen luidruchtige verslagen van kerkdiensten, winti pre’s, begrafenissen en feesten, nauwelijks aandacht voor het onderwerp onderwijs en de Bijlmer Express van begin jaren ‘70. De expo is vooral een saaie les aardrijkskunde, met als uitzondering, ik vergat het bijna, de installatie van Marcel Pinas, die een eettafel transformeerde tot een herdenkingsmonument voor de 38 doden in het Marron dorp Moiwana; 38 onschuldigen, vermoord door soldaten van Bouta in zijn oorlog met Brunswijk. Het drama wordt geëtaleerd als een feit, dat makkelijk vergeten kan worden. Op naar de volgende zaal en dan weer naar buiten.

De gala japon die prinses Beatrix bij de onafhankelijkheid van Suriname in Paramaribo droeg.