Zij die het volk runnen doen zelf niet aan parades en folklore. Dat is een taak van de onderdanen: de gewone burger en bij gelegenheid de soldaat, mensen die dienen en daar trots op zijn. Zo schrijft Salto over de Southeast Parade: “Je doet mee aan de parade om te laten zien dat je er bent, deel uitmaakt van de stad en het stadsdeel waarop je trots bent en een bouwsteen daarvan vormt.” En dus doen zij mee, die zich willen laten zien en hopelijk een prijsje winnen. De Southeast Parade is een groot reclameblok voor hen die onderop, in de marges, hun best doen als vrijwilliger, ondernemer of hosselaar.

De Parade is eigenlijk al vele jaren oud. Het was indertijd een soort carnavals optocht in Zuidoost, die moest concurreren met die van Rotterdam, maar het geesteskind van Roy Ristie maakte hem vooral armer. 50 jaar Bijlmer, in 2018, gaf Ristie een nieuwe kans. Het werd een parade van vooral nationale folklore uit enkele tientallen landen, een lange sliert van kleine en grote groepjes in klederdracht, met een enkele drumband en ook mensen, die aandacht vroegen voor hun ‘anders zijn’. Onderweg, op de enkele kilometers lange tocht, stond vooral familie te juichen. De overheid had echter het licht gezien. Zij zag een parade, die het volk hernieuwde Amsterdamse trots zou geven. En nu zijn we alweer bezig met de vierde Parade, de 2de zonder optocht en vanwege corona alleen met filmpjes over de deelnemers en een slotavond met een live tv-uitzending van het spektakel. De Parade werd tevens opgeschaald naar een Amsterdamse gebeurtenis. Van de 40 groepen (bedrijfjes, personen en instellingen) die zich aanmeldden kwamen er diverse uit geheel Amsterdam, zoals de latere, algemeen winnaar ‘Coloured Goodies’ uit Noord. Het is een bedrijfje dat gekleurde poppen produceert. Het gaat om de dame midden op de foto.

De Parade bleef desondanks in alles een Zuidooster aangelegenheid met een overheersende Surinaamse/Antilliaanse inbreng, zo bleek op de afsluitende manifestatie verleden week, toen winnaars gehuldigd werden. En daardoor werd het niet gezelliger en vrolijker, het was van een treurige braafheid, hoewel een Surinaams dames gezelschap in koto missie verkondigde, dat blijheid brengen de drijfveer achter hun optreden was.

De grootste treurigheid schuilt in het concept van de Parade: de clubs die zichzelf moeten aanmelden, de competitie in een aantal onzinnige categorieën als verenigingen en stichtingen (opdat zoveel mogelijk clubjes een geldprijs tussen de 250 en 100 euro kunnen verdienen), de duistere beslissingen van de zogenaamde jury, en de Surinaamse gewoonte om iedereen voor alles een oorkonde te geven, plus een bloemetje en een beker. Dat laatste is een vorm van gerechtigdheid, die vooral benadrukt, dat je in het ooitje wordt genomen. En waarom moet er sowieso een wedstrijd zijn tussen bijvoorbeeld een voedselbank (uit de Bijlmer) en vrouwen (uit Amsterdam nieuw west), die voor daklozen koken. Wonderlijk was ook dat er een oeuvre-prijs (!) werd uitgereikt aan de eigenaar van Kai Hing Li, een Chinees-Surinaamse winkel die vanaf ‘75 op Ganzenhoef draait. Geen idee wat er verder zo bijzonder aan die winkel is. We weten alleen dat de stemming via een procedure liep, die nergens verklaard wordt. We gaan er daarom maar van uit dat Kai Hing Li er ontzettend trots op is een bouwsteen van de Amsterdamse samenleving te zijn.

Geïnteresseerd in het live verslag van de slotmanifestatie dat Salto als mede organisator verzorgde? kijk dan naar https://www.salto.nl/programma/southeast-parade/yS11FkgftusuI2kWWkKAy